Starting Soon! Get Your Masterclass Access

We process your personal data as stated in our Privacy Policy. You may withdraw your consent at any time by clicking the unsubscribe link at the bottom of any of our emails.

Ostatnio, kiedy zrelaksowana leżałam sobie z wannie, mój wzrok padł na trzy równoległe blizny na moim lewym udzie. Patrzyłam na nie przez dłuższą chwilę z niedowierzaniem. Jak bardzo nieszczęśliwa musiałam być, że to sobie robiłam?
A to było jeszcze zaledwie 3 lata temu.
Okaleczałam moje fizyczne ciało, żeby zagłuszyć ból psychiczny. Nawet tatuaże, których mam sporo, były poniekąd po to, żeby poczuć ból – fizyczny, bo wtedy ten psychiczny schodził na dalszy plan.
Tatuaże podobają mi się nadal, ale nie mam już takiego parcia, żeby robić nowe, bo teraz nie chcę już czuć bólu. Nie potrzebuję go.
Dziś nie mogę uwierzyć, że mogłam wyniszczać celowo własne ciało, bo nie potrafiłam zmienić schematów i mechanizmów w moim życiu, które sprawiały, że byłam głęboko nieszczęśliwa, że nie byłam sobą. Dlaczego?
Jako zbuntowana 19-latka, wyprowadziłam się z domu na studia, myśląc, że zyskam w ten sposób niezależność i będę żyć według własnych zasad. Nie według zasad ustalonych przez mojego ojca w domu rodzinnym. Jak bardzo się myliłam! Już na pierwszym roku studiów poznałam mojego ex-męża. Po drugim roku studiów, mając 21 lat, urodziłam syna.
Wtedy też wyszłam za mąż. Wiesz, to były inne czasy. Wszyscy nalegali, żebyśmy wzięli ślub, bo jak to? Na kocią łapę, panna z dzieckiem… Nikt nie wierzył, że w tej sytuacji skończę studia. Zostałam z wieloma sprawami zdana na siebie i musiałam sobie radzić sama. Jak widzisz, ku zdziwieniu wielu osób, studia skończyłam – licencjat, magisterka, później doktorat. Zawsze uważałam się za silną kobietę, ale nie dostrzegałam, że tkwię w niszczącym schemacie zasługiwania na akceptację i miłość (to zaszłości z dzieciństwa, jak u wielu z nas, ale nie na tym chcę się skupić).
W moim małżeństwie nigdy nie czułam się szczęśliwa. Od początku nie czułam zrozumienia, ani nie otrzymywałam wsparcia, na którym mi zależało. Z każdym rokiem ten związek robił się coraz bardziej toksyczny, a ja nie czułam, że się spełniam, tylko że się poświęcam.
Doświadczyłam w tej relacji skutków nadużywania alkoholu, napadów szału z byle powodu, awantur, bójek na imprezach rodzinnych, przemocy, bardzo toksycznej, chorobliwej zazdrości. Nigdy nie mogłam powiedzieć, co czuję, bo mogło się to skończyć awanturą. We własnym domu nie mogłam czuć się swobodnie, ani być sobą. Wszyscy musieli „stąpać na paluszkach” z obawy przed kolejnym atakiem wściekłości. Typowe cechy narcystycznych zachowań – okruchy miłości, dewaluacja, przemoc, zdrady, gaslithing, ograniczanie kontaktu z ludźmi… I tak cyklicznie przez… 15 lat.
Mogłabym tu opowiedzieć wiele bolesnych historii z mojego ówczesnego życia, ale to temat na zupełnie inny tekst, może nawet książkę. Ważniejsze jest, że tkwiłam wtedy w związku, który nie dawał mi możliwości rozwoju, ograniczał mnie, a ja 15 lat CZEKAŁAM na wystarczająco silny powód, żeby go zakończyć. To było jak więzienie. W ogóle nie czułam się sobą. Zaczynałam już wątpić w to, kim tak naprawdę jestem.
W moim przypadku ten powód do odejścia się pojawił – odkryłam dowody kłamstw, które były niezaprzeczalne i to okazało się decydujące. Nie wiem, co by było, jeśli ten powód by się nie pojawił. Ile jeszcze bym czekała? Mimo to rozstanie wymagało odwagi i determinacji. Miałam poczucie, że zmarnowałam swoje życie.
Zatem miałam 36 lat, kiedy rozstałam się z mężem. Sprawę rozwodową mieliśmy jednak dużo później, kiedy miałam już 40 lat. Rozstanie nie było łatwe. To była walka. Raz góra, raz dół. Pod koniec małżeństwa, bazując na własnych doświadczeniach, przeprowadziłam badanie (wywiady z kobietami) i napisałam książkę o doświadczeniach kobiet w związkach. To mi pomogło dostrzec, że nie jestem jedyna, że wiele kobiet boryka się z takimi kłopotami jak ja. Mało tego, okazało się, że kobiety nadają swoim doświadczeniom bardziej pozytywną narrację i uzasadniają swoją pozycję w związku, aby ich cierpienie stało się dla nich bardziej znośne. Dziś, jak o tym myślę, wydaje mi się to strasznie smutne. Ale z drugiej strony, zauważyłam, że niektóre kobiety „trafiają” lepiej i mają dobre, satysfakcjonujące związki.
Dziś wiem, że one nie „trafiały” szczęśliwie na dobrych partnerów, tylko były lub stawały się kobietami, które przyciągały tych właściwych mężczyzn.
W tym całym czasie zawodowo radziłam sobie nieźle, ale nigdy nie stawiałam sobie wyraźnych celów. Po prostu umiałam wykorzystywać okazje, które pojawiały się w moim życiu i to mi umożliwiało rozwój zawodowy, mimo zawirowań w życiu prywatnym. Jednak czułam, że wykorzystuję zaledwie niewielką część mojego potencjału. Z wielu okazji po prostu nie skorzystałam dla tzw. „świętego spokoju”.
Przez kolejne 3 lata byłam tak zmęczona związkami, życiem i tak bałam się mężczyzn, że nie przeszło mi nawet przez myśl, że mogłabym z kimś jeszcze być. Skupiłam się na pracy i uważałam, że to mi wystarczy. Nie wystarczało. Zaczęło się od epizodów coraz głębszych nastrojów depresyjnych, kiedy wracałam z pracy i resztę dnia przesypiałam na kanapie z moim kotem. W końcu zdecydowałam się skorzystać z terapii.
Krótko w niej uczestniczyłam, bo nie byłam wówczas gotowa na rozsypanie moich „puzzli” w głowie. Ale jednak coś pękło i stwierdziłam, że muszę wyjść „do ludzi”. Zaczęłam trenować boks w grupie kobiecej. To była jedna z najlepszych decyzji w moim życiu! Pomogło mi to wyjść z mojej skorupy. Jednak szybko stoczyłam się w drugą skrajność. Postanowiłam „poszaleć”, przeżyć raz jeszcze młodość, którą kiedyś sama sobie odebrałam głupimi decyzjami. I popadłam w pułapkę szalonych imprez, łatwych rozrywek, używek, szukania adrenaliny, testowania życia na różne sposoby. Zaczęło być to momentami niebezpieczne. Dziś wiem, że to naturalny etap przechodzenia w drugą połowę życia. Wtedy nie miałam o tym pojęcia. Chciałam się po prostu dobrze bawić.

W tym czasie korzystałam też ochoczo z różnych portali randkowych i na jednym z nich poznałam mojego pierwszego „poważnego” (tak wtedy myślałam) partnera po mężu. Myślałam, że komunikacja jest kluczem do dobrego związku, a potrafiliśmy rozmawiać otwarcie o wszystkim.
To była taka odmiana po moim poprzednim związku! Przez moment byłam na tyle szczęśliwa, że zignorowałam wszelkie „czerwone flagi”. Dopiero po dłuższym czasie okazało się, że powtarzam po raz kolejny ten sam schemat. Znowu uzależnienie, toksyczne zachowania, ciągła krytyka, zdrady. Powtórzyłam po raz kolejny schemat „zasługiwania na miłość”. Byliśmy razem ok. 1,5 roku, jednak zniszczenia, jakich dokonał ten związek w moim życiu odczuwam jeszcze czasami do dziś.
Dopiero wtedy zaczęłam się przyglądać tym moim schematom bardziej świadomie. Zaczęłam czytać książki na temat siły naszego umysłu w dokonywaniu zmian i uczyć się siebie na nowo. Uczyć się, kim jestem i kim chcę być, jak stawiać cele, jak je wizualizować, jak dążyć do ich realizacji. Jak wykreować i zmienić własną tożsamość tak, aby wreszcie wykorzystać pełnię swoich możliwości.
Dziś mam 43 lata. Wreszcie mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Zawodowo robię wiele rożnych rzeczy, które dają mi satysfakcję, ale wiem, że jeszcze wiele celów zawodowych jest przede mną. Mam jasno określoną wizję. Wiem, czego chcę i do czego dążę. Ale przede wszystkim spotkałam partnera, z którym czuję się szczęśliwa, bezpieczna i mogę być wreszcie sobą. Nie ogranicza mnie, a daje mi wsparcie, którego potrzebuję. Rok temu się zaręczyliśmy, chwilę później zamieszkaliśmy razem. Na jego miłość nie muszę zasługiwać, bo kocha mnie taką, jaką jestem.
Wszystkie „puzzle” mojego życia trafiły na swoje miejsce.
20 lat temu lekarze mówili, że mam seronegatywne zapalenie stawów (SZS). Dziś nie ma po tym śladu i dziś wiem, że to moje ciało dawało mi wtedy do zrozumienia, abym się ratowała. Wtedy go nie słuchałam.
Dziś pokochałam siebie i już nie przyszłoby mi do głowy, żeby ranić własne ciało zagłuszając wewnętrzny ból, a blizny na udzie są tylko wspomnieniem mrocznego czasu, który z tej perspektywy wydaje się snem.
Choć to tylko 3 lata, mnie się wydaje, jakby od tamtego czasu minęła wieczność. Dziś jestem zupełnie inną osobą. I wiem, że mogłabym to osiągnąć znacznie wcześniej, gdybym tylko nie musiała szukać własnych ścieżek metodą prób i błędów, gdybym dostała wówczas wsparcie, a nie była przez wiele lat ze wszystkim sama.
Kiedy zmieniłam swoją tożsamość i przekonania, wszystko inne też się zmieniło - łącznie z zachowaniami i wyglądem. Mój syn ostatnio przeglądał nasze stare zdjęcia i stwierdził, że 10-12 lat temu wyglądałam starzej niż teraz. I powiedział, że nie uwierzy, jeśli ktoś mu powie, że nie da się zatrzymać, czy nawet odwrócić starzenia. Trzeba tylko chcieć 🙂
Odpowiedziałam, że przede wszystkim trzeba szczęśliwie żyć. Szczęśliwie dla mnie znaczy w zgodzie ze sobą, a nie pod dyktando oczekiwań innych ludzi. I kiedy stawiasz swoje granice, uwierz, warto być wtedy prawdziwą zołzą, bo zołzy kochają nie tylko mężczyźni 😉